Każde urządzenie, które łączy się z siecią musi posiadać unikalny adres IP. Administratorzy sieci przypisują statyczne adresy IP do routerów, serwerów, drukarek i innych urządzeń sieciowych, których lokalizacje (fizyczne i logiczne) raczej się nie zmieniają. Są to zazwyczaj urządzenia, które świadczą usługi na rzecz użytkowników i urządzeń w sieci; w związku z tym, adresy im przypisane nie powinny się zmieniać. Adresy statyczne pozwalają administratorom zdalnie zarządzać tymi urządzeniami. Gdy można określić adres IP urządzenia, to administratorzy sieci mają dostęp do urządzenia.
Jednak komputery i użytkownicy w organizacji często zmieniają swoje lokalizacje, fizyczne oraz logiczne. Wtedy może być trudne i czasochłonne przypisywanie przez administratorów nowych adresów IP dla każdej zmiany lokalizacji pracownika. W przypadku pracowników mobilnych, pracujących ze zdalnych lokalizacji, ręczne ustawianie właściwych parametrów sieciowych byłoby bardzo pracochłonne. Nawet dla klientów stacjonarnych, ręczne przypisywanie adresów IP i innych informacji adresowych stanowiłoby poważne obciążenie dla administratorów, zwłaszcza w przypadku powiększającej się sieci.
Uruchomienie serwera DHCP (ang. Dynamic Host Configuration Protocol) w sieci lokalnej upraszcza zadanie adresowania IP, zarówno dla komputerów stacjonarnych jak i urządzeń mobilnych. Korzystanie z centralnego serwera DHCP pozwala organizacjom na zarządzanie wszystkimi dynamicznie przypisanymi adresami IP za pomocą jednego serwera. Praktyczne zastosowanie DHCP umożliwia bardziej efektywne zarządzanie adresami IP oraz zapewnia spójność adresowania w całej organizacji a także w oddziałach tej organizacji.
DHCP jest dostępny dla obu protokołów: IPv4 (DHCPv4), IPv6 (DHCPv6). Niniejszy rozdział omawia funkcjonalność, konfigurowanie oraz sposoby rozwiązywania problemów związanych z DHCPv4 i DHCPv6.