Istnieją trzy typy translacji NAT:
- Statyczna translacja adresów (statyczny NAT) - przekształcanie adresów jeden-do-jednego, pomiędzy lokalnymi a globalnymi.
- Dynamiczna translacja adresów (dynamiczny NAT) - przekształcanie adresów wiele-do-wielu, pomiędzy lokalnymi a globalnymi.
- Translacja adresów portów (PAT) - przekształcanie adresów wiele-do-jednego, pomiędzy lokalnymi a globalnymi. Metoda ta jest także zwana przeciążaniem NAT (ang. NAT overloading).
Statyczny NAT
Statyczna translacja NAT umożliwia utworzenie odwzorowania typu jeden-do-jednego pomiędzy adresami lokalnymi i globalnymi. Przekształcenia te są konfigurowane przez administratora sieci i pozostają niezmienne.
Na rysunku, R2 jest skonfigurowany z użyciem rzutowania statycznego adresów wewnętrznych Svr1, PC2 i PC3. Kiedy urządzenia te wysyłają dane do Internetu, ich wewnętrzne adresy lokalne są tłumaczone na skonfigurowane wewnętrzne adresy globalne. Dla sieci zewnętrznych, urządzenia te posiadają publiczne adresy IPv4.
Statyczny NAT jest szczególnie pożyteczny w serwerach WWW albo urządzeniach, które muszą mieć niezmienny adres, aby były dostępne z Internetu, jak np. firmowy serwer WWW. Używa się go także, gdy urządzenia muszą być zdalnie dostępne przez uprawniony personel, ale już nie dla szerszej społeczności użytkowników Internetu. Na przykład, administrator sieciowy może nawiązać połączenie przy użyciu SSH z komputera PC4, z adresem wewnętrznym globalnym Svr1 (209.165.200.226). R2 tłumaczy wewnętrzny adres globalny na wewnętrzny adres lokalny i zestawia sesję komunikacyjną administratora do Svr1.
Statyczny NAT wymaga, aby dostępna pula adresów publicznych była wystarczająco duża do jednoczesnego obsłużenia wszystkich sesji użytkowników.