Unikatowe lokalne adresy IPv6 (ULA) są podobne do adresów prywatnych IPv4 RFC 1918, lecz istnieją także istotne różnice. Celem ULA jest zapewnienie przestrzeni adresowej IPv6 dla komunikacji w obrębie danej sieci (organizacji); nie jest natomiast celem zapewnienie dodatkowej przestrzeni adresowej ani zapewnienie określonego poziomu bezpieczeństwa.
Jak pokazano na rysunku, ULA charakteryzują się prefiksem FC00::/7, co generuje zakres dla pierwszych 16 bitów od FC00 do FDFF. Kolejny 1 bit ustawiony jest na 1, jeśli prefiks jest przypisany lokalnie. Jego ustawienie na 0 będzie zdefiniowane w przyszłości. Następnych 40 bitów to globalny ID, po którym następuje 16-bitowy ID podsieci. Te pierwsze 64 bity stanowią razem prefiks ULA. Pozostałe 64 bity określają ID interfejsu, lub w sensie IPv4, część adresu przeznaczoną dla hosta.
Unikatowe adresy lokalne zdefiniowano w RFC 4193. ULA są także nazywane adresami lokalnymi IPv6 (nie mylić z adresami lokalnymi dla łącza IPv6) i posiadają kilka charakterystycznych cech, takich jak:
- umożliwienie łączenia sieci lub tworzenia prywatnych połączeń między nimi bez generowania konfliktów w adresacji czy konieczności ponownego numerowania adresów wykorzystujących te prefiksy,
- niezależność od jakiegokolwiek ISP i możliwość wykorzystania do komunikacja w obrębie sieci bez łączności z Internetem,
- nie są routowane w Internecie, jednak w sytuacji przypadkowego wypłynięcia w procesie routingu bądź DNS, nie stwarzają konfliktów z innymi adresami.
ULA nie są adresami tak oczywistymi jak RFC 1918. W odróżnieniu od adresów IPv4, intencją IETF nie było użycie odmiany NAT do translacji pomiędzy unikatowymi adresami lokalnymi a globalnymi adresami IPv6 typu unicast.
Zastosowanie i potencjalne wykorzystanie unikatowych adresów lokalnych IPv6 jest wciąż badane przez społeczność Internetu. Na przykład, IETF rozważa zezwolenie na opcję tworzenia prefiksu ULA lokalnie, z wykorzystaniem FC00::/8 lub automatyczne jego przypisywanie przez stronę trzecią począwszy od FD00::/8.
Uwaga: Oryginalna specyfikacja IPv6 przypisała adresom lokalnym dla miejsca (site-local) przestrzeń zdefiniowaną w RFC 3513. Adresy lokalne dla miejsca nie zyskały aprobaty IETF w RFC 3879, ponieważ termin "miejsce" było zbyt wieloznaczne. Adresy lokalne dla miejsca miały prefiks w zakresie FEC0::/10 i wciąż można je spotkać w niektórych starszych dokumentach IPv6.