Po skonfigurowaniu interfejsów bezpośrednio przyłączonych i dodaniu ich do tablicy routingu uruchamiany jest routing statyczny lub dynamiczny.
Statyczne trasy są konfigurowane ręcznie. Definiują one jawnie ścieżkę pomiędzy dwoma urządzeniami sieciowymi. W przeciwieństwie do protokołu routingu dynamicznego, trasy statyczne nie są aktualizowane automatycznie i muszą zostać zrekonfigurowane ręcznie po każdej zmianie topologii. Zaletą stosowania tras statycznych jest zwiększone bezpieczeństwo oraz wydajność zużycia zasobów. Trasy statyczne zużywają mniej pasma niż dynamiczne protokoły routingu i nie obciążają CPU do obliczania i informowania o trasach. Największą wadą używania tras statycznych jest brak automatycznej rekonfiguracji po zmianie topologii.
Istnieją dwa główne typy tras statycznych w tablicy routingu:
- trasa statyczna do określonej sieci;
- domyślna trasa statyczna.
Trasa statyczna może zostać skonfigurowana do osiągnięcia określonej sieci zdalnej. Trasy statyczne IPv4 konfiguruje się z użyciem komendy ip route sieć maska {adres-IP-następnego-skoku | interfejs-wyjściowy}, wywołanej w trybie konfiguracji globalnej. Trasa statyczna identyfikowana jest w tablicy routingu kodem 'S'.
Domyślna trasa statyczna podobna jest do bramy domyślnej na komputerze. Określa ona punkt wyjściowy, którego należy użyć, kiedy w tablicy routingu nie ma ścieżki do sieci docelowej.
Domyślna trasa statyczna przydaje się, kiedy router posiada tylko jeden punkt wyjściowy do innego routera, jak w przypadku routera połączonego z routerem centralnym lub dostawcą usług.
Aby skonfigurować statyczną trasę domyślną IPv4, należy użyć komendy ip route 0.0.0.0 0.0.0.0 {interfejs-wyjściowy | adres-IP-następnego-skoku} , wywołanej w trybie konfiguracji globalnej.
Rysunek przedstawia prosty scenariusz pokazujący zastosowanie trasy domyślnej i statycznej.