Tworząc trasę statyczną następnego przeskoku podajemy tylko adres IP następnego przeskoku. W tym przypadku interfejs wyjściowy wyznaczany jest na podstawie następnego przeskoku. Na rys. 1 znajdują się trzy statyczne trasy które są skonfigurowane w R1 z wykorzystaniem adresu następnego przeskoku do adresu IP routera R2.
Zanim pakiet zostanie przekazany przez router, protokół obsługujący tablicę routingu musi ustalić, który interfejs wyjściowy będzie użyty do przesłania tego pakietu. Proces określany jest mianem przekształcania trasy. Proces przekształcania trasy jest zależny od rodzaju mechanizmu przekierowania używanego przez router. CEF (Cisco Express Forwarding), czyli zaawansowana technologia warstwy 3 stosowana jest jako domyślny proces dla większości platform funkcjonujących w wersji IOS 12.0 lub wyższych.
Rys. 2 prezentuje podstawowy proces przesyłania pakietów w oparciu o tablicę routingu R1 bez użycia technologii CEF. Gdy pakiet jest przekazywany do sieci 192.168.2.0/24, to router R1:
1. Szuka w tablicy routingu trasy dopasowanej do 192.168.2.0/24 i gdy ją znajdzie to przekaże pakiet do adresu następnego przeskoku IPv4 172.16.2.2 (zobacz wiersz oznaczony numerem 1 na ilustracji). Każda trasa, która odwołuje się tylko do adresu IPv4 następnego skoku, a nie do interfejsu wyjściowego, wymaga znalezienia w tablicy routingu innej trasy z adresem IPv4, która ma interfejs wyjściowy.
2. Router R1 musi ustalić, w jaki sposób wysyłać pakiety na adres IP następnego skoku – 172.16.2.2. Wykona on kolejne wyszukiwanie adresu 172.16.2.2. W tym przypadku adres IP 172.16.2.2 pasuje do trasy do sieci połączonej bezpośrednio – 172.16.2.0/24: W tym przypadku adres IPv4 odpowiada trasie do bezpośrednio połączonej sieci 172.16.2.0/24 z interfejsem wyjściowym szeregowym Serial 0/0/0 (zobacz wiersz oznaczony numerem 2 na ilustracji). Proces wyszukiwania w tablicy routingu decyduje, że pakiet należy wysłać z tego interfejsu.
Aby przekazać dowolny pakiet do sieci 192.168.2.0/24, wymagane jest dwukrotne przeszukiwanie tablicy routingu. Przed wysłaniem pakietu router wykonuje wiele przeszukiwań tablicy routingu, czyli wykonuje proces zwany rekurencyjnym wyszukiwaniem trasy. Rekurencyjne wyszukiwania wykorzystują zasoby routera, dlatego, jeśli to możliwe, powinno się ich unikać.
Rekurencyjna trasa statyczna jest ważna (można ją umieścić w tabeli routingu) tylko wtedy, gdy wyznaczono następny skok (bezpośrednio lub pośrednio) do właściwego interfejsu wyjściowego.
Uwaga:Technologia CEF zapewnia optymalizowane wyszukiwanie i efektywne przekazywanie pakietów przy użyciu dwóch zasadniczych struktur danych zapisanych w bazie FIB (Forwarding Information Base), w której informacja jest kopią tablicy routingu oraz tablicy sąsiadów obejmującą informacje adresowania warstwy 2. Informacje zawarte w obu tych tabelach mogą istnieć razem, dlatego nie jest potrzebne rekurencyjne wyszukiwanie adresu IP następnego przeskoku. Trasy statyczne używające adresu IP następnego przeskoku wymagają tylko jednego odnośnika w przypadku, gdy włączona jest opcja CEF na routerze.
Użyj kontrolera składni na rys. 3 i 4 aby nauczyć się ,jak konfigurować i weryfikować trasy statyczne następnego przeskoku w routerach R2 i R3.