Do konfiguracji trasy statycznej można użyć innej opcji, mianowicie nazwy interfejsu wyjściowego do określenia adresu następnego przeskoku. W starszych wersjach IOS, poprzedzających użycie CEF, metoda ta jest stosowana w celu uniknięcia problemu rekurencyjnego przeszukiwania.
Rys. 1 prezentuje trzy trasy statyczne skonfigurowane w routerze R1 za pomocą interfejsu wyjściowego. Na rys. 2 tablica routingu w routerze R1 pokazuje, że gdy pakiet jest przeznaczony dla sieci 192.168.2.0/24, to router R1 szuka dla niego dopasowania i jeśli je znajdzie, to prześle go do interfejsu Serial 0/0/0. W tym przypadku nie są potrzebne żadne inne wyszukiwania.
Zwróć uwagę na fakt, że tablica routingu wygląda inaczej dla trasy skonfigurowanej z użyciem interfejsu wyjściowego, a inaczej dla trasy skonfigurowanej za pomocą wpisu rekurencyjnego.
Konfigurowanie trasy statycznej bezpośrednio połączonej z interfejsem wyjścia pozwala na to, aby w tabeli routingu można było znaleźć nazwę interfejs wyjściowy w jednym cyklu wyszukiwania, zamiast w dwóch. Aczkolwiek wpis w tablicy routingu wskazuje na "directly connected", to dystans administracyjny trasy statycznej jest nadal równy 1. Tylko bezpośrednio podłączony interfejs może mieć dystans administracyjny równy 0.
Uwaga: Dla interfejsów w topologii logicznej punkt-punkt można użyć tras statycznych, które przekazują pakiety do interfejsu wyjściowego lub do adresu następnego przeskoku. Dla interfejsów w topologii logicznej multicastowej lub rozgłoszeniowej bardziej korzystne jest stosowanie tras statycznych używających adresu następnego przeskoku.
Użyj kontrolera składni w ilustracjach 3 i 4 aby skonfigurować i zweryfikować trasy statyczne w routerach R2 i R3.
Ponieważ trasy statyczne używają zazwyczaj tylko interfejsów wyjściowych w topologiach logicznych punkt-punkt, to korzystanie z domyślnego mechanizmu przekierowywania CEF nie jest konieczne.