W pełni określona trasa statyczna
W pełni określona trasa statyczna zawiera zarówno nazwę interfejsu wyjściowego, jak również adres IP następnego przeskoku. Jest to typ trasy statycznej stosowanej w starszych wersjach IOS przed zastosowaniem CEF. Ta postać trasy statycznej jest stosowana w przypadku, gdy interfejs wyjściowy pracuje jako interfejs wielodostępowy i należy wyraźnie określić adres następnego przeskoku. Interfejs następnego przeskoku musi być podłączony bezpośrednio do konkretnego interfejsu wyjściowego.
Załóżmy, że dana sieć łączy routery R1 i R2 za pomocą łącza typu Ethernet oraz że interfejs GigaEthernet 0/1 w routerze R1 jest połączony z tą siecią, (patrz rys. 1). CEF nie jest wyłączony. Aby wyeliminować rekurencyjne wyszukiwanie, trasy statyczne związane z bezpośrednimi sieciami można wpisywać za pomocą następującego polecenia:
R1(config)# ip route 192.168.2.0 255.255.255.0 GigabitEthernet 0/1
Taka konfiguracja może spowodować, że uzyskamy nieoczekiwane lub niespójne wyniki. Różnica pomiędzy siecią wielodostępową Ethernet i siecią typu punkt-punkt (łącze szeregowe) polega na tym, że sieć typu punkt-punkt ma dostęp tylko do jednego innego urządzenia w samej tej sieci (jest to router na drugim końcu łącza). W przypadku sieci Ethernet wiele różnych urządzeń ma dostęp do sieci – może to być komputer lub router. Informacja o Ethernetowym interfejsie wyjściowym dla trasy statycznej to za mało, aby router mógł ustalić, które urządzenie jest następnym przeskokiem.
Router R1 wie, że pakiet należy enkapsulować do postaci Ethernetowej ramki i wysłać ją do interfejsu FastEthernet 0/1. Jednak router R1 nie zna adresu IP następnego przeskoku i dlatego nie może ustalić docelowego adresu MAC dla ramki Ethernet.
Zależnie od topologii i konfiguracji innych routerów, trasa statyczna może, ale nie musi być prawidłowa. Zaleca się, w przypadku stosowania interfejsu wyjściowego w sieci Ethernet, używać w pełni określonej trasy statycznej zawierającej zarówno nazwę interfejsu jak i adres następnego przeskoku.
Na rys. 2 przedstawiono przekazywanie pakietów do routera R2 za pomocą interfejsu wyjściowego GigabitEthernet 0/1 i adresu IP następnego przeskoku 172.16.2.2.
Uwaga: Stosując oprogramowanie CEF, można nie podawać w pełni określonej trasy statycznej. Należy stosować trasę statyczną używającą adresu następnego przeskoku.
Rys. 3 i 4 zawiera interaktywne ćwiczenia pozwalające studentowi na naukę konfiguracji oraz weryfikacji w pełni określonych tras statycznych w routerach R2 i R3.