W pełni określona trasa statyczna zawiera zarówno interfejs wyjściowy jak i adres IPv6 następnego przeskoku. Ma to zastosowanie podobnie jak dla w pełni określonych tras statycznych używanych w protokole IPv4, jeżeli nie została włączona usługa CEF na routerze oraz jeśli interfejs wyjściowy nie jest w sieci typu multi-access. W przypadku użycia CEF, trasa statyczna używająca tylko adresu następnego przeskoku w protokole IPv6 mogłaby użyć metody preferowanej nawet wtedy, gdy interfejs wyjściowy stanowi sieć typu multi-access.
W odróżnieniu od IPv4 w protokole IPv6 istnieje sytuacja, kiedy należy stosować w pełni określoną trasę statyczną. Jeżeli trasa statyczna IPv6 wykorzystuje adres link-local IPv6 jako adresu następnego przeskoku, to należy stosować w pełni określoną trasę statyczną zawierającą nazwę interfejsu wyjściowego. Rys. 1 przedstawia przykład w pełni określonej trasy statycznej IPv6 z użyciem lokalnego adresu IPv6 jako adresu następnego przeskoku.
Uzasadnieniem dla konieczności użycia w pełni określonej trasy statycznej jest fakt, że w tabeli routingu IPv6 nie ma adresów lokalnego łącza protokołu IPv6. Adresy lokalnego łącza są unikalne tylko dla lokalnego połączenia. Adres następnego przeskoku dla lokalnego łącza może być prawidłowy dla wielu sieci podłączonych do routera. W związku z tym, konieczne jest podanie interfejsu wyjściowego.
Rys. 1 przedstawia w pełni określoną trasę statyczną skonfigurowaną przy użyciu adresu lokalnego łącza na routerze R2 jako adresu następnego przeskoku. Zauważ, że system IOS poinformuje o konieczności podania interfejsu wyjściowego.
Rys. 2 pokazuje pozycję w tablicy routingu IPv6 dla tej trasy. Zauważ, że znajdują się tam zarówno adres następnego przeskoku dla lokalnego łącza jak i nazwa interfejsu wyjściowego.
Użyj kontrolera składni znajdującego się na rys. 3 aby skonfigurować na routerze R2 w pełni określone trasy statyczne IPv6 prowadzące do sieci lokalnej routera R1 za pomocą adresu lokalnego łącza.