Zbiór dokumentów RFC 790 i RFC 791, wydanych w roku 1981 opisuje, jak adresy sieciowe IPv4 były początkowo przyznawane w oparciu o pewien system klasyfikacji. W początkowej specyfikacji IPv4 autorzy utworzyli klasy, tak, aby zapewnić trzy różne rozmiary sieci przeznaczone, dla organizacji dużych, średnich i małych. W rezultacie adresy zostały podzielone na klasy A, B i C za pomocą specyficznego formatu dotyczącego najbardziej znaczących bitów. Bity najbardziej znaczące to te, które znajdują się najbardziej na lewo w 32-bitowym adresie.
Na ilustracji przedstawiono:
- Adresy klasy A rozpoczynają się od bitu 0 - przeznaczone dla dużych organizacji; zawiera wszystkie adresy od 0.0.0.0 (00000000) do adresu 127.255.255.255 (01111111). Adres 0.0.0.0 jest zarezerwowany dla domyślnej trasy, a adres 127.0.0.0 jest zarezerwowany do testowania interfejsu loopback.
- Adresy klasy B rozpoczynają się od bitów 10 - przeznaczone dla dużych i średnich organizacji; zawierają wszystkie adresy od 128.0.0.0 (10000000) do 191.255.255.255 (10111111).
- Adresy klasy C rozpoczynają się od bitów 110 - przeznaczone dla małych i średnich organizacji; zawierają wszystkie adresy od 192.0.0.0 (11000000) do 223.255.255.255 (11011111).
Pozostałe adresy zostały zarezerwowane na komunikaty grupowe i przyszłe zastosowania.
- Adresy klasy D multicastowe (wieloemisyjne) rozpoczynają się od bitów 1110 - adresy grupowe są używane do identyfikowania grupy hostów (grupy multicastowej). W ten sposób zredukowano przetwarzanie pakietów przez hosty, w szczególności na nośnikach rozgłoszeniowych (Ehternet LAN). Protokoły routingu, takie jak RIPv2, EIGRP i OSPF wykorzystują z góry określone adresy grupowe (RIP = 224.0.0.9, EIGRP = 224.0.0.10, OSPF = 224.0.0.5 i 224.0.0.6).
- Adresy IP klasy E rozpoczynają się od bitów 1111 - adresy te były zarezerwowane dla celów eksperymentalnych i przyszłych zastosowań.
Patrz załączniki:
"Internet Protocol," http://www.ietf.org/rfc/rfc791.txt
"Internet Multicast Addresses," http://www.iana.org/assignments/multicast-addresses