Każda klasa ma swoją domyślną maskę podsieci, opisaną w dokumencie RFC 790.
Rys. 1 prezentuje sieci klasy A, w których pierwszy bajt adresu identyfikuje adres podsieci. Ta klasa jest określona za pomocą maski 255.0.0.0. Ponieważ w pierwszym oktecie jest tylko siedem bitów znaczących (pamiętajmy, że pierwszy bit to zawsze 0), to maksymalna liczba sieci wynosi 2 do potęgi 7, czyli 128 sieci. Rzeczywista liczba to 126 sieci, ponieważ istnieją dwa adresy zarezerwowane klasy A (czyli 0.0.0.0/8 i 127.0.0.0/8). Dzięki 24 bitom w części hosta każdy adres klasy A może potencjalnie zaadresować ponad 16 milionów adresów indywidualnych hostów.
Rys. 2 prezentuje sieci klasy B, w których pierwsze dwa oktety identyfikują adres podsieci. Przy dwóch pierwszych bitach ustawionych już na 1 i 0, w dwóch pierwszych oktetach pozostało 14 bitów na przypisywanie adresów podsieci, co dawało w sumie 16 384 adresów sieciowych klasy B. Jeżeli każdy adres klasy B zawiera w części hosta 16 bitów, to można mieć w tej klasie 65 534 adresów. (Przypomnijmy, że dwa z nich są zarezerwowane: adres sieci i adres rozgłoszeniowy)
Rys. 3 prezentuje sieci klasy C, w których pierwsze trzy oktety identyfikują adres podsieci. Przy trzech pierwszych bitach ustawionych na 110, pozostałe 21 bitów przeznaczone jest dla podsieci (ponad milion podsieci) dla klasy C. Każda sieć klasy C ma tylko 8 bitów w części hosta, co oznacza, że maksymalna liczba adresów dla hostów wynosi 254.
Zaletą przypisywania konkretnych domyślnych masek podsieci dla każdej klasy jest to, że aktualizacje routingu wykonują mniej operacji. Klasowe protokoły routingu nie umieszczają maski podsieci w aktualizacjach routingu. Router otrzymujący pakiet stosuje domyślną maskę na podstawie wartości pierwszego oktetu, która określa klasę.