Używanie klasowych adresów IP oznaczało, że maskę podsieci adresu sieciowego można było ustalić na podstawie wartości pierwszego oktetu czy też, precyzyjniej ujmując, trzech pierwszych bitów adresu. Protokoły routingu, takie jak RIPv1 musiały jedynie ogłaszać adres sieciowy znanych tras i nie musiały umieszczać maski podsieci w aktualizacji routingu. Router odbierający aktualizację routingu mógł ustalić maskę podsieci, badając po prostu wartość pierwszego oktetu w adresie sieciowym albo stosując maskę swojego interfejsu odbierającego. Maska podsieci była bezpośrednio związana z adresem sieciowym.
Na rys. 1 router R1 wysyła aktualizację do R2. W tym przykładzie router R1 wie, że podsieć 172.16.1.0 należy do tej samej głównej sieci klasowej co interfejs wyjściowy. Dlatego wysyła pakiet aktualizacji RIP do R2 zawierają podsieć 172.16.1.0. Gdy router R2 odbierze aktualizację, to stosuje maskę z odbierającego interfejsu (/24) do otrzymanej maski podsieci i dodaje 172.16.1.0 do tabeli routingu.
Na rys. 2 router R2 wysyła aktualizację do R3. Podczas wysyłania aktualizacji do R3, R2 wykona sumaryzację podsieci 172.16.1.0/24, 172.16.2.0/24, 172.16.3.0/24, tworząc główną sieć klasową 172.16.0.0. Ponieważ R3 nie ma żadnej podsieci należącej do 172.16.0.0, to zastosowany będzie prefiks maski sieci klasy B, czyli /16.