Tak jak na początku lat 90 Internet rósł wykładniczo, tak samo rosły rozmiary tablic routingu tworzone przez internetowe routery zgodnie z zasadami klasowego adresowania IP. VLSM (maska podsieci zmiennej długości) i CIDR (bezklasowy routing między domenami) wprowadzono w roku 1993.
Po wprowadzeniu CIDR klasy adresów (A, B, C) straciły znaczenie. Adresu sieci nie ustala się już na podstawie klasy adresu, tylko za pomocą CIDR. Część adresu identyfikująca sieć jest określona przez maskę podsieci, nazywaną również jako prefiks sieciowy albo długość prefiksu (tj / 8/19, itd.).
Dostawcy usług internetowych ISP nie są już ograniczeni do masek podsieci długości /8 /16 lub /24. Dostawcy ISP mogą teraz efektywniej przydzielać przestrzeń adresową, używając dowolnej długości prefiksu od /8 w górę (/8, /9, /10 i tak dalej). Ilustracja pokazuje, jak bloki adresów IP mogą zostać przypisane do sieci w oparciu o wymagania klientów w zakresie od kilku do setek lub tysięcy hostów.
Metoda CIDR zmniejsza rozmiar tabel routingu i bardziej efektywnie zarządza przestrzenią adresową IPv4 wykorzystując:
- Sumaryzację tras - znaną także jako agregacja prefiksu; trasy są sumaryzowane w jedną trasę, aby zmniejszyć rozmiar tablic routingu. Na przykład jedna sumaryczna trasa statyczna może zastąpić kilka określonych statycznych tras.
- Tworzenie supersieci - występuje, gdy maska sumarycznej trasy jest mniejsza od wartości domyślnej klasowej maski.
Uwaga: Należy zapamiętać, że supersieć to zawsze trasa sumaryczna, ale trasa sumaryczna nie zawsze jest supersiecią.