Wykorzystując metodę dzielenia sieci za pomocą masek podsieci o stałej długości (FLSM), dla każdej podsieci rezerwujemy tą samą liczbę adresów. W przypadku, gdy wszystkie z utworzonych podsieci miałyby dokładnie takie same wymagania co do liczby hostów, to stały rozmiar bloków adresowych byłby odpowiednim rozwiązaniem. Jednakże w większości przypadków tak nie jest.
Uwaga: Metoda FLSM jest również określana jako tradycyjna metoda dzielenia na podsieci.
Na przykład, topologia zaprezentowana na rys. 1 wymaga podziału adresu 192.168.20.0/24 na siedem podsieci, po jednej dla każdej z czterech sieci lokalnych (budynki od A do D) oraz po jednej dla każdego z trzech połączeń WAN pomiędzy routerami.
Rys. 2 pokazuje, jak w tradycyjnym podziale na podsieci można pożyczyć 3 bity z części identyfikującej hosta w ostatnim oktecie adresu, aby podzielić sieć na siedem podsieci. Na przykład, w części hosta, pokazane jest, jak pożyczone 3 bity tworzą 8 podsieci, natomiast pozostała część adresu identyfikująca hosta (kolor pomarańczowy) określa 5 bitów hosta pozwalających na adresowanie 30 użytecznych adresów hostów w podsieci. Opisany schemat pozwala na podział sieci na podsieci oraz spełnienie wymagań dotyczących ilości hostów w największej sieci LAN.
Tradycyjny podział spełnia wymagania największej z sieci LAN oraz dzieli przestrzenie adresowe na odpowiednią liczbę podsieci, jednak jednocześnie powoduje to znaczne marnowanie niewykorzystanych adresów.
Na przykład, dla występujących w topologi trzech łączy WAN dla każdej z podsieci wymagane są tylko dwa adresy. Każda z podsieci posiada do dyspozycji 30 użytecznych adresów, a 28 (tj. 30 możliwych adresów - 2 wykorzystane adresy) adresów w każdej takiej podsieci pozostaje niewykorzystanych. W sumie mamy 84 niewykorzystane adresy (28 x 3), co pokazano na rys. 3. W przypadku podziału na większą liczbę podsieci, liczba niewykorzystanych adresów wzrasta. Takie nieefektywne wykorzystanie adresów jest cechą charakterystyczną tradycyjnego podziału klasowych sieci na podsieci.
Zastosowanie tradycyjnego schematu podziału na podsieci w tym przypadku jest bardzo nieefektywne oraz powoduje znaczną utratę adresów. Przedstawiona topologia jest dobrym przykładem pokazującym, w jaki sposób podział podsieci na kolejne mniejsze podsieci może być użyty w celu lepszego wykorzystania zakresów adresów. Podział podsieci na kolejne podsieci lub wykorzystanie metody maski o zmiennej długości (VLSM) zostało zaprojektowane w celu uniknięcia marnowania adresów.