W tym rozdziale nauczyłeś się, w jaki sposób można wykorzystać trasy statyczne IPv4 i IPv6 do łączenia się z sieciami zdalnymi. Zdalne sieci to takie, do których można dotrzeć, jedynie przekazując pakiet do innego routera. Konfigurowanie tras statycznych jest proste. Jednak w dużych sieciach operacje ręczne mogą stać się dość uciążliwe. Trasy statyczne są jednak używane nawet wtedy, gdy stosowany jest protokół routingu dynamicznego.
Trasy statyczne można konfigurować za pomocą adresu IP następnego przeskoku, który najczęściej jest adresem IP routera następnego przeskoku. Gdy używamy adresu IP następnego przeskoku to proces tablicy routingu musi przekształcić ten adres na nazwę interfejsu wyjściowego. Na szeregowych łączach typu punkt-punkt z reguły efektywniejsze jest konfigurowanie trasy statycznej z użyciem interfejsu wyjściowego. W sieciach wielodostępowych, takich jak Ethernet, dla trasy statycznej może być konfigurowany zarówno adres IP następnego przeskoku, jak również interfejs wyjściowy.
Domyślny dystans administracyjny dla tras statycznych wynosi 1. Wartość ta odnosi się do tras statycznych skonfigurowanych z adresem następnego przeskoku, jak również skonfigurowanych z interfejsem wyjściowym.
Trasa statyczna jest wprowadzana do tablicy routingu tylko wtedy, gdy adres IP następnego skoku można przekształcić na nazwę interfejsu wyjściowego. Niezależnie od tego, czy trasa statyczna została skonfigurowana z adresem IP następnego skoku, czy też interfejsem wyjściowym, to jeśli interfejs wyjściowy – czyli sieć połączona bezpośrednio służąca do przekazania tego pakietu – nie znajduje się w tablicy routingu, trasa statyczna nie zostanie w niej umieszczona.
Za pomocą bezklasowego routingu między domenowego (CIDR) wiele tras statycznych można skonfigurować pod postacią pojedynczej trasy sumarycznej. W ten sposób uzyskuje się mniej wpisów w tablicy routingu, co skutkuje szybszym procesem przeszukiwania tablicy routingu. Metoda CIDR pozwala także na bardziej efektywne wykorzystanie przestrzeni adresowej IPv4.
Podział na podsieci z wykorzystaniem metody VLSM jest podobny do tradycyjnego podziału na podsieci, w którym następuje pożyczanie bitów w celu wydzielenia podsieci. Za pomocą VLSM sieć dzielona jest najpierw na podsieci, następnie utworzone podsieci są ponownie dzielone na kolejne podsieci. Proces ten może być powtórzony wielokrotnie w celu stworzenia podsieci o różnych rozmiarach.
Ostateczną trasą sumaryczną dla IPv4 jest trasa domyślna skonfigurowana z adresem sieciowym 0.0.0.0 i maską podsieci 0.0.0.0, natomiast dla IPv6 trasa z prefiksem ::/0. Jeżeli w tablicy routingu nie ma bliższego dopasowania, to pakiet zostanie przekazany do innego routera trasą domyślną.
Za pomocą zmiany dystansu administracyjnego można skonfigurować pływającą trasę statyczną (ang. floating static route) , która będzie alternatywną/zapasową trasą dla trasy głównej.