Sieci których używamy na co dzień do nauki, pracy i zabawy to zarówno sieci małe, lokalne, jak i duże, o zasięgu globalnym. W domu często używamy routera oraz dwa lub więcej komputerów. W pracy możemy używać wielu routerów i przełączników obsługujących setki, a nawet tysiące komputerów osobistych.
Routery przekazują pakiety na podstawie informacji zawartych w tablicy routingu. Otrzymują one informacje o sieciach zdalnych na dwa sposoby: za pomocą tras statycznych i protokołów routingu dynamicznego.
W dużych sieciach, gdzie mamy do czynienia z dużą liczbą sieci i podsieci, konfiguracja i zarządzanie trasami statycznymi wymaga wielkich operacyjnych i administracyjnych kosztów. Operacje te są szczególnie uciążliwe wtedy, kiedy np. jakieś łącze uległo awarii lub dodano nową podsieć. Zastosowanie protokołów routingu dynamicznego może uprościć pracę związaną z konfiguracją i zarządzaniem a także zwiększyć skalowalność sieci.
Ten rozdział jest wprowadzeniem do protokołów routingu dynamicznego. Przedstawiono w nim korzyści wynikające ze stosowania protokołów routingu dynamicznego, podział protokołów routingu i metryki używane do wyznaczania najlepszej trasy. Inne tematy poruszane w tym rozdziale obejmują charakterystykę dynamicznych protokołów routingu oraz różnice pomiędzy poszczególnymi protokołami. Osoba zawodowo zajmująca się sieciami komputerowymi musi znać założenia teoretyczne różnych protokołów routingu, żeby podjąć trafną decyzję co do tego, kiedy użyć routingu statycznego, a kiedy dynamicznego. Musi również wiedzieć, jaki protokół routingu najlepiej sprawdzi się w określonym środowisku.