Sieć osiąga stan zbieżności, gdy wszystkie routery mają kompletne i faktyczne informacje o stanie całej sieci (p. rysunek 1). Czas zbieżności to czas potrzebny routerom na podzielenie się informacjami, obliczenie najlepszych tras i aktualizację ich tablic routingu. Sieć nie będzie pracowała w pełni prawidłowo, dopóki jej zbieżność nie zostanie osiągnięta, dlatego też w większości sieci wymagane są krótkie czasy zbieżności.
Zbieżność wymaga jednocześnie współpracy routerów jak i ich działania samodzielnego. Routery wymieniają się ze sobą informacjami, ale muszą też niezależnie obliczać wpływ zmian topologii na własne trasy. Ponieważ ich zgoda na nową topologię jest wyrażana niezależnie, dlatego opisuje się ten proces mianem zbliżania się do stanu zbieżności, aby osiągnąć konsensus.
Do cech charakteryzujących proces osiągania zbieżności można zaliczyć szybkość propagacji informacji o trasach oraz szybkość obliczania optymalnych ścieżek. Prędkość propagacji odnosi się do czasu potrzebnego routerom wewnątrz sieci na przekazanie informacji o routingu.
Na rysunku 2 pokazano, że protokoły routingu można oceniać na podstawie ich szybkości zbieżności: im szybsza zbieżność, tym lepszy protokół routingu. Generalnie starsze protokoły takie jak RIP wolno osiągają stan zbieżności, natomiast nowsze takie jak EIGRP i OSPF osiągają zbieżność o wiele szybciej.