Protokoły routingu można podzielić na różne kategorie na podstawie ich cech charakterystycznych. W szczególności może być to podział na:
- Przeznaczenie - protokół bramy wewnętrznej (IGP) i protokół bramy zewnętrznej (EGP),
- Sposób działania - protokół wektora odległości, protokół stanu łącza, protokół wektora trasy,
- Zachowanie się protokołu w odniesieniu do klas adresu. - klasowy (przestarzały) lub bezklasowy
Poniżej przedstawiono przykłady protokołów routingu dla IPv4:
- RIPv1 (przestarzały) - protokół bramy wewnętrznej IGP, klasowy protokół wektora odległości,
- IGRP (przestarzały) - protokół bramy wewnętrznej IGP, protokół klasowy opracowany przez Cisco (nieużywany od wersji IOS 12.2 i następnych wersji),
- RIPv2 - protokół bramy wewnętrznej IGP, bezklasowy protokół wektora odległości,
- EIGRP - protokół bramy wewnętrznej IGP, bezklasowy protokół wektora odległości, opracowany przez Cisco,
- OSPF - protokół bramy wewnętrznej IGP, bezklasowy protokół stanu łącza,
- IS-IS - protokół bramy wewnętrznej IGP, bezklasowy protokół stanu łącza,
- BGP - protokół bramy zewnętrznej, bezklasowy protokół wektora trasy.
Klasowe protokoły routingu, takie jak RIPv1 i IGRP są protokołami przestarzałymi i używane są tylko w starszych sieciach. Protokoły te ewoluowały do protokołów bezklasowych, odpowiednio RIPv1 do RIPv2 a IGRP do EIGRP. Protokoły stanu łącza są bezklasowe, co wynika z ich natury.
Rysunek 1 pokazuje hierarchiczną klasyfikację dynamicznych protokołów routingu.
Na rysunkach od 2 do 5 pokazano podział różnych protokołów routingu ze względu na ich przeznaczenie, sposób działania i zachowanie w stosunku do klas adresów.