W dzisiejszych sieciach nie stosuje się już adresacji klasowej IP a maski podsieci nie ustala się na podstawie wartości pierwszego oktetu. Bezklasowe protokoły routingu w sieciach z adresacją IPv4 (RIPv2, EIGRP, OSPF, IS-IS) zawierają w swoich aktualizacjach informację o masce podsieci. Bezklasowe protokoły routingu obsługują techniki VLSM i CIDR.
Protokoły routingu w sieciach IPv6 są bezklasowe. Rozróżnienie na protokoły klasowe i bezklasowe występuje jedynie w protokołach routingu IPv4. Wszystkie protokoły routingu IPv6 są bezklasowe, ponieważ adresy IPv6 zawierają informację o długości prefiksu.
Na rysunkach od 1 do 5 pokazano, w jaki sposób bezklasowe protokoły routingu rozwiązują problemy napotykane w protokołach klasowych:
- Rysunek 1 - w sieci nieciągłej wszystkie routery używają bezklasowego protokołu routingu RIPv2. Gdy R1 przekazuje aktualizację do R2, protokół RIPv2 dołącza informację o masce podsieci i wysyłana aktualizacja ma postać 172.16.1.0/24.
- Rysunek 2 - R2 odbiera aktualizację, przetwarza ją i dodaje dwa wpisy do tablicy routingu. Pierwsza linia w tablicy zawiera informację o sieci 172.16.0.0 i masce /24. Trasa ta nazywana jest trasą nadrzędną. Druga linia zawiera informację o sieci 172.16.1.0 oraz o adresie następnego przeskoku. Taka trasa jest nazywana trasą podrzędną. Trasy nadrzędne nigdy nie zawierają informacji o interfejsie wyjściowym lub adresie następnego przeskoku.
- Rysunek 3 - Gdy router R3 przekazuje aktualizację do R2, protokół RIPv2 dołącza informację o masce podsieci i wysyłana aktualizacja ma postać 172.16.2.0/24.
- Rysunek 4 - R2 odbiera aktualizację, przetwarza ją i dodaje do swojej tablicy routingu kolejną trasę podrzędną 172.16.2.0/24, której wpis umieszcza pod trasą nadrzędną 172.16.0.0.
- Rysunek 5 - R2 ma teraz pełną informację o trasach do podsieci.