Protokoły routingu mogą być porównywane na podstawie następujących cech:
- Szybkość zbieżności - szybkość zbieżności określa jak szybko tablice routingu wszystkich routerów osiągają spójną zawartość. Im szybsza zbieżność, tym wyższy priorytet protokołu. Konsekwencją wolnej zbieżności w zmieniającej się sieci mogą być pętle routingu, ponieważ niespójne tablice routingu nie będą aktualizowane w odpowiednio krótkim czasie.
- Skalowalność - skalowalność definiuje maksymalnie stosowany rozmiar sieci dla określonego protokołu routingu. Im większa sieć, tym bardziej skalowalny musi być protokół routingu.
- Klasowy lub bezklasowy (używający techniki VLSM) - klasowe protokoły routingu nie umieszczają w aktualizacjach maski podsieci i nie wspierają techniki VLSM, natomiast bezklasowe protokoły routingu obsługują maski podsieci. Zapewniają także obsługę techniki VLSM i lepszą sumaryzację tras.
- Wykorzystanie zasobów - wykorzystanie zasobów dotyczy zapotrzebowania protokołu routingu na pamięć RAM, wykorzystanie czasu procesora oraz wykorzystanie szerokości pasma. Wyższe wymagania odnośnie tych zasobów oznaczają konieczność używania urządzeń o większej mocy obliczeniowej, które oprócz przekazywania pakietów poradzą sobie także z obsługą protokołu routingu.
- Wdrożenie i utrzymanie - wdrożenie i utrzymanie określa poziom wiedzy o używanym protokole routingu, wymaganej od administratora sieci w celu implementacji i utrzymania sieci w zależności od planowanego protokołu.
Tabela pokazana na rysunku przedstawia porównanie cech protokołów routingu.