Protokół RIP był pierwszą generacją protokołów routingu w sieciach IPv4. Jego specyfikację można znaleźć w dokumencie RFC 1058. Jest łatwy w konfiguracji i najlepiej sprawdza się w małych sieciach.
Podstawowe cechy protokołu RIPv1:
- Aktualizacje są wysyłane na adres rozgłoszeniowy (255.255.255.255) co 30 sekund.
- Metryka wyznaczana jest na podstawie liczby przeskoków.
- Liczba przeskoków większa niż 15 oznaczana jest jako nieosiągalna (znajdująca się zbyt daleko). 15-ty przeskok spowoduje, że tablica routingu nie będzie przekazywana do następnego routera.
W roku 1993 protokół RIPv1 ewoluował do wersji drugiej jako bezklasowej (RIPv2). RIPv2 wprowadził następujące ulepszenia:
- Protokół routingu bezklasowego - wspiera VLSM i CIDR, ponieważ w aktualizacjach wysyła informację o masce podsieci.
- Zwiększona efektywność - przekazuje aktualizacje na adres typu multicast 224.0.0.9, zamiast na rozgłoszeniowy 255.255.255.255.
- Redukuje rozmiar tablicy routingu - wspiera ręczną sumaryzację na dowolnym interfejsie.
- Bezpieczeństwo - stosuje mechanizm uwierzytelniania w celu bezpiecznej aktualizacji tabeli routingu pomiędzy sąsiadami.
W tabeli pokazanej na rysunku przedstawiono podstawowe różnice pomiędzy protokołami RIPv1 i RIPv2.
Aktualizacje protokołu RIP są enkapsulowane w datagramy UDP, z ustawionymi numerami portów źródłowych i docelowych na 520.
W 1996 roku opracowano nową wersję protokołu RIP, obsługującą IPv6. Protokół RIPng (ang. RIP new generation) bazuje na RIPv2. Nadal ma to samo ograniczenie dotyczące limitu przeskoków (do 15 przeskoków), a jego dystans administracyjny wynosi 120.