W pierwszym kroku procesu routingu stanu łącza, każdy router otrzymuje informacje o własnych sieciach dołączonych bezpośrednio. Gdy na interfejsie routera skonfigurujemy adres IP i maskę podsieci, interfejs staje się częścią tej sieci.

Zapoznaj się z topologią przedstawioną na rysunku 1. Na potrzeby tego przykładu załóżmy, że R1 został wcześniej skonfigurowany i miał pełną komunikację z wszystkimi sąsiadami. Jednak w pewnej chwili R1 stracił na krótko zasilanie i musiał się zrestartować.

Podczas uruchamiania router R1 wczytuje swoją konfigurację z pliku startup-config. Gdy interfejsy staną się aktywne, to R1 otrzyma informacje o sieciach połączonych bezpośrednio. Niezależnie od używanych protokołów routingu sieci dołączone bezpośrednio stają się teraz częścią tablicy routingu.

Podobnie jak w przypadku innych protokołów routingu, czy routingu statycznego, tak i protokół stanu łącza, żeby mógł się dowiedzieć o łączach, muszą być one prawidłowo skonfigurowane przez podanie adresu IPv4 i maski podsieci. Poza tym, jak w przypadku protokołów routingu wektora odległości, zanim interfejs będzie mógł uczestniczyć w procesie routingu stanu łącza, musi zostać uwzględniony w jednym z poleceń network .

Rysunek 1 pokazuje router R1 z czterema bezpośrednio połączonymi sieciami:

Jak pokazano na rysunkach od 2 do 5, informacja o stanach łącza składa się z następujących elementów:

Uwaga: Implementacja OSPF firmy Cisco określa koszt łącza, metrykę routingu OSPF, jako szerokość pasma interfejsu wyjściowego. Jednak w tym rozdziale dla uproszczenia używamy arbitralnych wartości kosztów.

Przed rozpoczęciem tego kursu, zaloguj się na stronę netacad.com.