Jak to pokazano na rysunku protokoły routingu stanu łącza mają wiele zalet w porównaniu z protokołami wektora odległości.
- Tworzenie mapy topologii - protokoły routingu stanu łącza tworzą drzewo SPF, czyli mapę reprezentującą topologię sieci. Ponieważ protokoły routingu stanu łącza wymieniają informacje o stanach łączy, algorytm SPF może zbudować drzewo SPF sieci. Używając drzewa SPF, każdy router może niezależnie ustalić najkrótszą drogę do każdej sieci.
- Szybkie uzyskiwanie zbieżności sieci - po odbiorze pakietu LSP, protokoły routingu stanu łącza natychmiast rozsyłają zalewowo go ze wszystkich interfejsów oprócz tego, na którym został odebrany. W przeciwieństwie do nich, np. RIP musi przetworzyć każdą aktualizację routingu i zaktualizować swoją tablicę routingu, zanim zalewowo roześle je z innych interfejsów.
- Aktualizacje wykonywane po zaistnieniu zdarzenia - po początkowym wysłaniu zalewowym pakietów LSP protokoły routingu stanu łącza wysyłają pakiet LSP tylko wtedy, gdy w topologii zaistnieje jakaś zmiana. Pakiet LSP zawiera jedynie informacje odnoszące się do łącza, którego ta zmiana dotyczy. W przeciwieństwie do niektórych protokołów routingu wektora odległości, protokoły routingu stanu łącza nie wysyłają aktualizacji okresowych.
- Projektowanie hierarchiczne - potokoły routingu stanu łącza wykorzystują koncepcję obszarów. Zastosowanie wielu obszarów powoduje utworzenie hierarchicznego projektu sieci, umożliwiając lepszą agregację tras (sumaryzację) oraz oddzielanie problemów związanych z routingiem.
Protokoły routingu stanu łącza mają też pewne wady w porównaniu z protokołami routingu wektora odległości:
- Wymagania dotyczące pamięci - protokoły routingu stanu łącza z reguły wymagają więcej pamięci do tworzenia i używania baz danych stanu łącza i tworzenia drzewa SPF.
- Wymagania dotyczące czasu procesora - protokoły routingu stanu łącza wymagają większego użycia czasu procesora niż protokoły routingu wektora odległości. Przykładowo, algorytm SPF wymaga więcej czasu procesora niż algorytmy wektora odległości, takie jak np. Bellmana-Forda, ponieważ protokoły stanu łącza tworzą pełną mapę topologii sieci.
- Wymagania dotyczące szerokości pasma - proces zalewania pakietami stanu łącza może mieć negatywny wpływ na dostępną szerokość pasma. Wada ta może objawiać się tylko w czasie pierwszego uruchamiania routerów, ale może się zdarzać również w niestabilnych sieciach.