Współczesne protokoły routingu stanu łącza zostały zaprojektowane tak aby zminimalizować wykorzystanie pamięci, czasu procesora i szerokości pasma. Używanie i konfiguracja wielu obszarów mogą zmniejszyć rozmiar baz danych stanu łącza. Zastosowanie wiele obszarów może również ograniczyć liczbę informacji o stanie łączy rozsyłanych zalewowo w domenie routingu, poprzez wysyłanie pakietów LSP tylko do tych routerów, dla których są wymagane te informacje. Gdy wystąpi zmiana w topologii, tylko routery w obszarze, którego zmiana ta dotyczy, odbierają pakiet LSP i uruchamiają algorytm SPF. Dzięki temu można wyodrębnić niestabilne łącze na określonym obszarze w domenie routingu.
Na rysunku przedstawiono trzy osobne domeny routingu - obszary: 0, 1, 51. Jeśli sieć na obszarze 51 zostanie odcięta, pakiet LSP z informacją o tym nieczynnym łączu zostanie wysłany rozlewowo tylko do innych routerów w tym obszarze. Tylko routery z obszaru 51 będą musiały zaktualizować swoje bazy danych stanu łącza, ponownie wykonać algorytm SPF, utworzyć nowe drzewo SPF i zaktualizować tablice routingu. Routery z innych obszarów dostaną informację, że ta trasa jest nieczynna, ale za pośrednictwem specjalnego pakietu stanu łącza, który nie wymaga ponownego wykonywania algorytmu SPF. Routery z innych obszarów mogą uaktualnić swoje tablice routingu bezpośrednio.